مقایسه تغییرات هورمون های تیروئید در بیمارانی که به علت ضربه مغزی شدید تحت عمل کرانیوتومی قرار گرفته اند با بیمارانی که کرانیوتومی نشده اند در بیماران مراجعه کننده به بیمارستان گلستان اهواز

پیش زمینه و هدف: بر اساس مطالعات انجام شده در ضربه مغزی شدید، پاسخ های هورمونی مختلف به صورت افزایش یا کاهش سطح سرمی آن ها ایجاد می گردد. این تغییرات می تواند در دوره بهبودی و توان بخشی بیمار ادامه یابد و بر پیش آگهی و بقای وی تأثیر بگذارد. مطالعه حاضر باهدف مقایسه تغییرات هورمون های تیروئید در بیمارانی که به علت ضربه مغزی شدید تحت عمل کرانیوتومی قرارگرفته اند با بیمارانی که کرانیوتومی نشده اند، انجام شد.مواد و روش کار: در این کار آزمایی بالینی، 59 بیمار که به دنبال آسیب شدید مغزی (gcs≤8) در سرویس جراحی اعصاب بیمارستان گلستان اهواز بستری شده بودند، با لحاظ کردن معیارهای ورود و خروج مطالعه، موردبررسی قرار گرفتند. این بیماران به دو گروه 27 نفره تقسیم شدند. بیماران گروه اول، بیمارانی بودند که به علت داشتن ضایعات فوکال مغزی تحت عمل جراحی کرانیوتومی قرار گرفتند و گروه دوم بیمارانی بودند که کرانیوتومی نشده بودند. نمونه اول در 24 ساعت اول و نمونه دوم در روز پنجم از بیماران گرفته شد. نمونه های سرم با استفاده از روش elisa و با دستگاه تمام خودکار human ساخت کشور آلمان مورد آزمایش قرار گرفت. داده ها با نرم افزار spss و با استفاده از آزمون های t مستقل، ضریب همبستگی پیرسون و نمودارهای پراکندگی در سطح معنی داری p< 0/05 تجزیه وتحلیل شدند.یافته ها: درصد بیماران بهبودیافته با عمل کرانیوتومی بیشتر از بیمارانی است که تحت عمل جراحی قرار نگرفته اند. میانگین سطح سرمی هورمون t3 و tsh در مبتلایان به ضربه مغزی شدید که کرانیوتومی شده اند در روز پنجم اختلاف معنی دار آماری با بیمارانی که کرانیوتومی نشده اند ندارد؛ و نیز ارتباطی بین بهبودی و سطح سرمی این متغیرها وجود ندارد. میانگین سطح سرمی هورمون t4 در مبتلایان به ضربه مغزی شدید که کرانیوتومی شده اند در روز پنجم بالاتر از بیمارانی است که کرانیوتومی نشده اند و یک اختلاف معنی دار آماری بین آن ها وجود دارد و نیز بین بهبودی و سطح سرمی t4 در هر دو گروه از بیماران ارتباط وجود دارد.نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان داد که، عمل جراحی کرانیوتومی در بهبود بیماران دچار ضربه مغزی شدید مؤثر بوده و یک ارتباط مستقیم بین سطح سرمی t4 و بهبودی وجود دارد و درنتیجه می توان از سطح هورمون تیروکسین (t4) به عنوان یک عامل تعیین کننده پیش آگهی در این بیماران استفاده کرد.